2018 Marche Mondiale des Femmes - Wereldvrouwenmars
Nationale actie van de Wereldvrouwenmars op 8 maart 2018 Centraal station in Brussel.
‘Jongeren en vrouwen strijden tegen het agressief besparingsbeleid’
Internationale Vrouwendag- Verklaring voor de rechten van vrouwen
Naar aanleiding van de Internationale Vrouwendag op 8 maart, komen wij vrouwen van de Wereldvrouwenmars van België, vrouwen van overal, van alle volkeren, alle rassen, alle leeftijden bijeen om onze mars te herbevestigen zolang wij niet vrij zijn van alle patriarchale, kapitalistische en koloniale onderdrukking. Het feminisme is onze manier van leven en de straten zijn onze ruimtes om gestalte te geven aan onze eisen.
Wij klagen de mondiale politieke context aan waar we ons tegen verzetten. Een context gekenmerkt door het toenemen van de socio-economische, sociale, politieke, klimatologische en ideologische crisis. Wij verklaren definitief de oorlog aan de manier waarop wij vrouwen hierdoor getroffen worden.
Wij verzaken aan de economische en nationalistische argumenten die er op gericht zijn ons in onze fundamentele rechten en vrijheden te beknotten en onze autonomie als vrouwen te ondergraven. Wij weigeren de steeds agressievere politiek van de regeringen, die een poltiek van steeds meer besparingen naar voor schuift, politiek die bijdraagt tot het creëren van steeds meer haat, racisme, vrouwenhaat, onverdraagzaamheid en andere vormen van discriminatie. Wij blijven beslist en solidair in onze strijd tegen de crininalisatie van de sociale bewegingen.
Wij verzaken aan en bestrijden de steeds toenemende militarisering in de wereld, een strategie die de controle over de bevolking in de hand werkt. Zij versterkt het neokolonialisme. De ontginning en de toe-eigening door het kapitaal van de natuurlijke bronnen ligt aan de basis van de verrijking van de wapenindustrie in deze tijden van crisis.
Wij verzaken aan de akkoorden van de vrije handel, die er steeds opgericht zijn de bevolking van het Zuiden te verarmen. De mijnbouw en de agro-industrie slagen er in voortdurend schade toe te brengen aan onze gezondheid en onze levenskwaliteit daartegenover stapelt de politieke elite de rijkdommen, gestoeld op corruptie en straffeloosheid, op om daarnaast een land op te bouwen ten dienste van de multinationale ondernemingen.
Wij verzaken aan de moord op onze planeet door institutionalisering van een Westers universalisme en het onderzoek enkel gericht op winsten. Wij, de vrouwen van de Wereldvrouwenmars, bevinden ons aan de zijde van het leven. Wij geven ons leven om de natuur te verdedigen waarin wij leven, waar wij deel van uitmaken en die ons toelaat daar te zijn waar we zijn (water, de aarde, de bossen en ons grondgebied), omdat wij geloven in een manier van leven, in wisselwerking en op een duurzame wijze, met de natuurlijke bronnen.
Wij verzaken aan een arbeidsmarkt die de arbeidsvoorwaarden van de vrouwen uitbuit en onzeker maakt: lange arbeidsdagen, lage lonen en blootstelling aan alle soorten risico’s : wij verzaken aan de onzekerheid van het thuiswerk en de zorgtaken. Een werk dat nochtans aan de basis ligt van het dagelijks leven. Het voedt, organiseert, onderwijst en beschermt. Een werk dat onzichtbaar is en niet gewaardeerd wordt. Wij stellen de seksuele verdeling van werk in vraag, werk dat sociaal beschouwd overgewaardeerd wordt, wordt toebedeeld aan mannen, terwijl het gerechtvaardigd is dat arbeid die minder gewaardeerd wordt voor vrouwen voorzien wordt. Wij eisen de erkenning en waardering voor de meest fundamentele taken voor de mensheid zoals eten klaar maken, het schoonmaken van onze dagelijkse leefomgeving enz. want de economische bijdragen gaan naar wat kan te gelde gemaakt worden.
Wij verzaken en blijven voortdurend vechten tegen alle vormen van geweld want wij vergeten het machistisch geweld niet, waarmee wij dagelijks geconfronteerd worden in de publieke en private ruimtes. Wij schreeuwen luid en duidelijk dat het genoeg is. Genoeg misbruik en aanvallen op onze seksuele en voortplantingsrechten, de verkrachtingen, de gedwongen huwelijken, de besnijdenissen die niet alleen voorkomen in de Afrikaanse en Aziatische landen maar dagelijkse kost zijn voor vrouwen overal ter wereld van alle rangen en standen. Ons lichaam en ons leven behoren ons toe en daar kan niet over onderhandeld worden.
Wij ondersteunen en nemen deel aan initiatieven die er op gericht zijn de stilte te doorbreken zoals de recente bewegingen van verzet tegen de inname van de publieke ruimte :
Black Protest (Polen), Marcha das Mulheres, Time’s up, Me too, Ni una amenos ! Vivas nos queremos, Balance ton porc, My stealthy freedom.
De actie van de Wereldvrouwenmars van België van 2018 klaagt de effecten van de besparingspolitiek aan want :
Zij zijn een vorm van economisch geweld tegen vrouwen
De besparingspolitiek gevoerd in België is een liberale keuze, die beantwoordt aan de interesse van het kapitaal en niet aan die van de bevolking en weegt zwaar op de vrouwen. Lasten die de vrouwen gedwongen worden te aanvaarden meestal door deeltijdse contracten, met een verminderde sociale bescherming en een berekening van een pensioen dat hoe langer hoe slechter wordt. Ze worden teruggestuurd naar de taken die helemaal niet betaald worden om het gebrek aan aanvaardbare infrastructuur aan te vullen, voor hun familie en hun naasten. Dit is een sneeuwbal effect.
De economisch besparingen richten zich vooral op het werk van vrouwen, om gratis of slecht betaald in moeilijke en stresserende omstandigheden te werken. Zij moeten zich opofferen en tezelfdertijd zal een convenabel en leefbaar pensioen een onbereikbare droom zijn.
Zij hebben een negatief en onevenredig effect op de vrije tijd en de arbeidstijd van vrouwen.
Er wordt vooral gemikt op flexibele arbeid en deeltijds werk, in onzekere jobs met weinig erkenning, meestal uitgevoerd door vrouwen en aangemoedigd door de besparingspoltiek.
Indien de vrouwen 83 % van de enkel deeltijds aangeboden jobs bezetten, is dat zeer zelden een vrije keuze (enkel in 8 % van de gevallen) maar meestal door een gebrek aan kinderopvang en zorg voor de familie. Traditioneel hebben de vrouwen nog steeds de zorg voor de familie en de huishoudelijke taken op hun schouders. Hun beschikbaarheid wordt hierdoor sterk verminderd, bepaald door al deze verplichtingen die hen insluiten in flexibele werkroosters en hun uitsluit van een voltijdse job, een economische onafhankelijkheid en de beschikking over eigen vrije tijd.
Ten andere, het gewaarborgd inkomen voor deeltijdse arbeid is reeds met de helft verminderd. De vrouwen gaan veel verliezen, terwijl tezelfdertijd de werkuren op jaarbasis berekend worden en dit de flexibele uurroosters nog meer in de hand zal werken, de onzekere contracten en de facilitering van het deeltijds werk. Opnieuw treft dit de vrouwen die meestal onzekere jobs uitoefeneen, minder aanzien en meer informeel dan de mannen. Zij bekleden professionele kwetsbare jobs met lage lonen waarin zij 79 % vertegenwoordigen in de wereld, zoals de dienstencheques (90) % Daarenboven wordt er bij de definitie van zware beroepen niet genoeg rekening gehouden, met jobs meestal uitgeoefend door vrouwen met veel stress tot gevolg en de verplichting flexibel te werken, zij worden uitgesloten van de voordelen voor de erkenning van een langdurige job.
Gans de duur van hun loopbaan zijn vrouwen geconfronteerd met economisch geweld door het feit dat ze vrouw zijn. De besparingspolitiek versterkt dit proces door de sociale bescherming te verminderen voor de meest kwetsbaren en door de flexibele en deeltijdse arbeid te promoten met hoe langer hoe minder financiële compensaties. Maar ook door te snoeien in de budgetten van de openbare diensten, al de domeinen waar de vrouwen in de meerderheid zijn. Tezelfdertijd verhindert het snoeien in de budgetten de ontwikkeling van de noodzakelijke structuren voor meer vrije tijd voor de vrouwen, zoals kinderopvang, diensten voor opvang van zieken en gehandicapten, gezinshulp enz. Al deze taken die de vrouwen zonder erkenning en gratis moeten vervullen, plaatst hen op die manier in een onmogelijke situatie om economisch onafhankelijk te zijn. Het dwingt hen tot een aflossing van een schuld, niet te wijten aan zware uitgaven maar aan een gebrek van financiële inkomsten van de Staat.
Zij vergroten de kloof tussen de pensioenen van vrouwen en mannen.
De economische put, veroorzaakt door de besparingspolitiek tussen vrouwen en mannen, gaat gedurende de ganse loopbaan door tot aan de pensioenen. In België is het verschil tussen de pensioenen van mannen en vrouwen gemiddeld 23 %. De relatieve gegevens tussen personen tonen aan dat 50 % van de vrouwen leven met een pensioen lager dan 1000 €, veel lager dan het pensioen van de mannen. Het percentage van de lage pensioenen van de vrouwen dreigt nog te verhogen, en de ongelijkheid gaat zich nog uitbreiden naar aanleiding van de maatregelen die in werking treden in 2025. De regering voorziet dat er geen rekening meer zal gehouden worden met de zogenaamde ‘gelijkgestelde’ periodes in de berekening van de pensioenen. Deze periodes, zoals ziektes, werkloosheid, tijdskrediet, prepensioen komen neer op 53 % voor een werkneemster. Rekening houdend met het feit dat de regering de wettelijke pensioenen onderuit haalt en dat ze de sociale bijdrage voor de hoge pensioenen afschaft, en tezelfdertijd de bijkomende pensioenen aanmoedigt, wordt er een nieuwe ongelijkheid gecreërd omdat het verschil in deze pensioenen tussen mannen en vrouwen 39 % bedraagt. Men kan zich de vraag stellen hoe de vrouwen, die zeer talrijk zijn in de onzekere jobs, hun rechten kunnen doen gelden.
Het niet in aanmerking nemen van de ‘gelijkgestelde’ periodes, betekent dat de berekening van het pensioen zich uitstrekt over een langere loopbaan. Door de verhoging van de pensioenleeftijd van 62 naar 66 jaar, om uit te komen op 67 in 203O, verhoogt men de noodzakelijke bijdragen om een volledig pensioen te bereiken. Met het deeltijds werk, de flexibele contracten, de last van het thuiswerk, de niet erkende kwetsbaarheid, het gebrek aan de adekwate publieke infrastructuren, moeten werken tot 67 jaar, om met een volledige loopbaan te kunnen op pensioen gaan, is een utopie voor de meeste vrouwen.
Zij zijn een bron van dubbele discriminatie voor migrantenvrouwen.
Voor de vrouwen die ook nog migrant zijn, is de situatie nog erger aangezien zij moeten opboksen tegen een dubbele discriminatie: zij moeten eerst hun diploma laten erkennen, toegang hebben tot een woning alvorens werk te kunnen vinden in omstandigheden die we hierboven beschreven hebben. De migrantenvrouwen zijn in de meeste gevallen aangewezen op deeltijdse jobs; hetzij om te zorgen voor de kinderopvang, omdat zij niet kunnen rekenen op familie of een netwerk van vrienden om hen te helpen, hetzij omdat ze geen andere mogelijkheden hebben. Zij worden dus verondersteld deze deeltijdse arbeid in het zwart te werken, hetgeen de erkenning van hun werk belemmert en de toegang tot de rechten en bijdragen die dat inhoudt.
Wij zijn tegen het racisme van deze regering dat ingaat tegen de rechten van de vrouwen en de mensenrechten, in het bijzonder de migrantenvrouwen.
Toenemen van het seksisme en de kwetsbaarheid van de jongeren.
De jongeren die de school verlaten en na drie jaar geen job gevonden hebben verliezen het recht op werkloosheiduitkering. Zij zijn aangewezen op het aanvaarden van onzekere contracten en flexi-jobs voorgesteld door Minister Peeters.
Indien zij ouder dan 21 zijn en geen diploma hebben of meer dan 25 en geen job hebben worden ze uitgesloten van de werkloosheidsuitkering. Het diploma is een nieuwe voorwaarde voor recht op werkloosheidsuitkering.
Door de studiekosten, de verplaatsingen, het logement wordt de kwetsbaarheid verhoogd bij de studenten. Alles inbegrepen zijn de onkosten ongeveer 10.000 € per jaar, en dat in een context van algemene problemen (gebrek aan sociale woningen, plaats voor kinderopvang…) en de budgettaire ingrepen op alle niveaus van het beleid. In 10 jaar tijd is het niveau van het aantal studenten dat beroep doet op de OCMW’s verdubbeld en het aantal werkstudenten gedurende het ganse jaar is gestegen met 70 % op vijf jaar tijd. Ook een sector waar de ongelijkheid in lonen tussen vrouwen en mannen een realiteit is: 262 € gemiddeld per jaar. De onder-financiering van het onderwijs gedurende vele jaren, de verhoging van de levensduurte dankzij de neoliberale politiek van de politieke partijen heeft de loper uitgerold voor bedrijven als ‘Rich meets Beautiful’ om de studentes in de prostitutie te duwen om hun studies te financieren.
Voor de jonge vrouwen dreigt hun intrede op de arbeidsmarkt meer en meer complex te worden. Teneinde de werkgever hun verantwoordelijkheden te doen nemen, pleit de regering om 10% van de wederzijdse bijdrage te betalen door de werkgever van het loonverschil in geval van verwijdering van de werkvloer van zwangere werkneemsters.
Hoe motiveer je werkgevers om toch vrouwen aan te nemen op de leeftijd dat ze kinderen kunnen krijgen, onbelangrijk of ze er willen of niet. Het risico is er. Zonder te rekenen op de sectoren waar de vrouwen goed vertegenwoordigd zijn, zoals die van de kinderopvang, of de zorginstellingen enz. Vraag is of de werkgevers zullen gesanctioneerd worden of niet. In de instellingen waar de mannen in de meerderheid zijn, zal dat niet het geval zijn.
Zolang niet alle vrouwen vrij zijn , zijn wij op stap!
